…αὕτη δέ ἐστιν ἡ κρίσις,
ὅτι τὸ φῶς ἐλήλυθεν εἰς τὸν κόσμον, καὶ ἠγάπησαν οἱ ἄνθρωποι μᾶλλον τὸ σκότος ἢ τὸ φῶς· ἦν γὰρ πονηρὰ αὐτῶν τὰ ἔργα. (Ιω. 3,19)Αυτή είναι η αιτία της καταδίκης των απίστων· ότι δηλαδή το Φως, ο Υιός του Θεού, ήλθε στον κόσμο, αλλά οι άνθρωποι αγάπησαν και έδωσαν την καρδιά τους μάλλον στο σκοτάδι παρά στο φως, και τούτο, διότι τα έργα τους ήταν πονηρά.
Ένας μικρός πλανήτης είναι η Γη μέσα στο απέραντο σύμπαν κι είχε την ευλογία, να δει κάποια στιγμή το Δημιουργό του σύμπαντος να συμπορεύεται με τους ανθρώπους και να συμμετέχει στη χαρά, στον πόνο και σ’ όποια δραστηριότητα μπορεί να φανταστεί κανείς. Παρόλα αυτά, ο άνθρωπος κάθεται και βασανίζεται ακόμα, δύο χιλιάδες χρόνια από τότε, αν πρέπει να Τον δεχτεί ως Δημιουργό…
Έχουν χυθεί τόνοι μελάνι κι άπειρες ώρες από άμβωνες ή κατ’ ιδίαν συζητήσεις για τη μέγιστη οικονομία του Θεού, να στείλει τον Υιό και Λόγο Του να θυσιαστεί...
Οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ᾿ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον (Ιω. 3,16) ...
Ώστε να ξεπεράσει ο άνθρωπος το αδιανόητο πρόβλημα του θανάτου και να του αποκαλυφθεί από το Δημιουργό του, ποιος τον έκανε, ποια η θέση του στον κόσμο και φυσικά να του προτείνει και τον προορισμό του. Όλα αυτά μέσα σε τρία χρόνια …
Κι ενώ έχουν περάσει τόσοι αιώνες από τότε, εμείς αλληθωρίζουμε στην προ Χριστού εποχή για να βρούμε σύμμαχό μας, μιά εκ του ασφαλούς άγνοια και μιά επερώτηση: μήπως δεν είναι έτσι …? Αυτή, την εκ του πονηρού σκέψη, αποσαφηνίζει η παραπάνω ευαγγελική περικοπή: τι είδε ο άνθρωπος, και τι θέλει τελικά να επιλέξει. Αν κατάφερε ποτέ ένα δάχτυλο να κρύψει τον ήλιο, άλλο τόσο κι ο άνθρωπος θα καταφέρει να κρύψει το Χριστό από τη συνείδηση του…
Ματαιοπονεί όποιος νομίζει ότι με τη διάνοια του θα καταφέρει να εκβάλει από την καρδιά του το Χριστό.Γι’ αυτό και νιώθει πόνο όποιος το προσπαθεί και θυμό κι ό,τι άλλο μπορεί να νιώσει κάποιος, όταν πιέζει τον ίδιο του τον εαυτό, να αποβάλει κάτι που είναι μέρος του όλου του: “τὸ γὰρ ὅλον πρότερον ἀναγκαῖον εἶναι τοῦ μέρους” Δε μπορούμε να αποβάλλουμε κάτι που μας ζωογονεί και δίνει νόημα στην οντολογική μας ύπαρξη. Κάτι τέτοιο είναι αδύνατον, όσο σκότος κι αν επιλέξουμε να ρίξουμε στο Φως του Χριστού, για τον απλό λόγο, ότι το Φως του Χριστού είναι άκτιστο, ενώ το σκότος το δικό μας είναι κτιστό … Αυτή η διαχρονική πάλη που προσπαθεί ο άνθρωπος να κάνει, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι είναι αδύνατη, θα έχει και συνέχεια. Όχι γιατί το θέλει ο Θεός αλλά γιατί δεν το θέλει ο άνθρωπος να συμπορευτεί με το Θεό…οἴδαμεν ὅτι ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐσμεν, καὶ ὁ κόσμος ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται (Α Ιω. 5,19)
Ίσως στα έσχατα να το καταλάβει, όχι από θέληση αλλά από απελπισία. Όταν θα έχει καταφέρει και το πιο καίριο πλήγμα στον εαυτό του, που θα είναι η απέκδυση του Θεού Λόγου από το νου του, εισβάλλοντας μέσα του ο πανικός του τι μέλλει γενέσθαι, τότε θα γίνει και το τελευταίο ξεδιάλεγμα. Όσοι διορθωθούν, θα είναι και οι τελευταίοι που θα σηκώσουν το βάρος όλων των προηγούμενων γενεών... Μέχρι τότε όμως, οι αγαθές προθέσεις μας που πηγάζουν από το Ευαγγέλιο, θα νοηματοδοτούν κάθε μελλοντική μας κίνηση αλλά θα δίνουν και το στίγμα μας στις επόμενες γενεές…..